Urszula Klechta maluje pejzaże, portrety , martwe natury , obrazy metaforyczne , a także karykatury . Inspiruje ją tradycja kościoła wschodniego, nurt malarstwa religijnego.
Najczęściej jednak podejmuje tematy odnoszące się do człowieka egzystującego w świecie niosącym wciąż intensywne ładunki emocji Płynąc zewsząd pobudzają one do działania lub do pogłębionej obserwacji . Artystka poszukuje sposobu ukazania jednoczesnego spojrzenia na istotę uczuć oraz sytuacji z nimi związanych. Stąd w jej obrazach pojawia się specyficzna teatralizacja ujęcia malowanego fragmentu rzeczywistości.
Proces twórczy jest więc dla Urszuli zarówno oglądem i refleksją artystyczną jak i świadomym udziałem sztuki w opisie fascynującego teatru życia.
Wykorzystuje gamy barw czystych , ale też złamanych, niekiedy zaś harmonizuje układy kolorów monochromatycznych w celu oddania właściwego nastroju.
Impresyjność doznań uzyskuje poprzez silne kontrasty barwne oraz mocne przeciwstawienia płaszczyzn, brył i tła , na którym występują. Zdecydowanie zaznaczone postaci wyłaniają się z przestrzeni ostrą plamą. Pełne ruchu, dynamizmu kobiety tańczą, kuszą, wabią. Pozycja ciała, gesty uchwycone w momencie napięcia ukazują i zatrzymują na płótnie stany wewnętrznych przeżyć. Bardziej statyczne są portrety , ale i one sposobem malowania podkreślają chwilowość sytuacji.
Twarze , ledwie zarysowane , choć o zindywidualizowanych cechach , sugerują myśl , że artystkę interesuje nie tak indywidualność postaci , jak przede wszystkim samo czyste doświadczenia jej witalnej energii, emocji istnienia.
Nie jest to malarstwo ograniczone do którejś konwencji.
Realizm funkcjonuje w nim jako element aranżacji klimatu inności , pewnej niedookreśloności, niezwykłości ludzkiego bytu.
Maria Kępińska – krytyk sztuki
| < Prev | Next > |
|---|
